Getuigenis Alexander
Alexander krijgt energie en moed door bewust op zoek te gaan naar het zilveren randje rond de grijze donderwolk. In de videoblog 'The Silver Lining' kan je zijn verhaal volgen.
Hoe het begon
Mijn verhaal begint eigenlijk pas nu. Er is veel te zeggen over het lang en bang afwachten op de diagnose om dan nog maar te zwijgen over wat er met je gebeurt eens je ze eindelijk hebt. Dan was het wachten misschien toch zo slecht nog niet. Mensen met MS weten waarover ik het heb, mensen die dit niet hebben doorgemaakt ... Wel, 't Is als de geboorte van je kindje, en de gevoelens die daarmee gepaard gaan. Er zijn van die dingen die je moet beleven om ze echt te kunnen begrijpen. Dus hierover ga ik het maar gewoon niet hebben, why bother ...
Ik zei dat mijn verhaal net is begonnen en dat voelt ook echt zo aan. Nee, ik kan niet meer werken, ik ben heel vaak heel moe, begin soms een gesprek en vergeet halverwege waar ik het nu ook alweer over had. Mijn sleutel in de deur krijgen is een ware uitdaging en een trap afgaan een heus avontuur. Ben ik het één en ander kwijtgeraakt de laatste jaren? Zeker, maar heb ik er iets voor in de plaats gekregen? O ja, en zo veel meer dan ik ooit had durven dromen. Ik prepareer mijn twee überschattige dochtertjes elke morgen om naar school te gaan: fruitje zit in de rugzak, eventuele papieren zijn ingevuld en mee, parapluutje bij de hand mocht het regenen en ruim op tijd op school voor een lang afscheid met alle kusjes en knuffels waar ze nu nog zo van houden. Mocht kindjes van school afhalen een olympisch discipline zijn, kon ik elke 80+'er van het land van een gouden gebit voorzien. Altijd ruim op tijd om mijn kabouterkes, voor de grote drukte, veilig thuis te brengen. Papa zijn is een prachtige job, en ik durf zomaar te zeggen dat ik er intussen vrij goed in ben.
Het schuldgevoel naar mijn partner toe, want zij had het ook wel anders gezien waarschijnlijk, is al minstens gehalveerd en ook zij ziet nu de voordelen in van een stay-home dad. Ook mijn prinsesjes verdienen soms net iets meer, maar dat maak ik ruimschoots goed op de momenten dat het wel goed gaat. Dus er is nog ruimte voor verbetering, but all in good time ...
Geboorte van The Silver Lining
Maar is dit nu genoeg? Wel, dit is al heel erg veel en ik ben dus eigenlijk wel een beetje een gelukzak. Want welke papa kan zoveel tijd met zijn kindjes doorbrengen als ik? En geen zorgen, ik ben mij hier ook ten volle van bewust. Maar wil ik eigenlijk toch ook nog net iets meer, iets voor mezelf? Goh ja, in feite wel, dus dacht ik zo, wat zou ik nu kunnen doen wat ik vroeger niet kon, waar ik zelf beter van word, iets van waarde dat intussen misschien ook wel leuk kan zijn voor anderen. En met anderen bedoel ik dan vooral die mensen die weten wat het is, leven met sterretjes in je hoofd. Ik wou in de eerste plaats iets achterlaten voor mijn schattekes Lisa en Ellis. Ik kan nu wel superdad proberen zijn, maar hoe lang hou ik dit vol en zullen ze zich het wel allemaal herinneren mocht een fout opstootje binnen een paar jaar of morgen de kaarten opnieuw schudden?
Et voilà, ‘The Silver Lining’ was geboren. In plaats van mij weer maar eens druk te maken over het feit dat ik dit en dat niet meer kan, leek het mij een veel beter idee om elke dag op zoek te gaan naar wat ik nu wel kan. Dingen waar ik vroeger de tijd niet voor had, of wou vrijmaken. Welke dingen zijn nu perfect haalbaar, waar ik vroeger alleen maar van droomde? Wel, er zijn er een hoop en ze geven me veel meer voldoening dan wat ik altijd dacht dat ik moest doen. Ik giet mijn nieuwe avonturen elke week in een vlog en gooi ze op het wereldwijde web. Natuurlijk mis ik ook vaak mijn oude leven: mij gewoon goed en vol energie te voelen, een mooi project tot een goed einde brengen en vooral het samenwerken met creatieven met minstens evenveel ambitie. But that ship has sailed, daarbij stilstaan helpt niemand, dus vergeten zal ik het nooit, but we're moving on.
Ik heb al een hoop fantastische jaren achter de rug en het is nog lang niet gedaan, gewoon een beetje anders... In de laatste vier, vijf jaar voel ik mijn lichaam langzaam achteruitgaan en meer en meer dingen worden moeilijk. Toen ik nog werkte, viel ik af en toe eens een tijdje uit, maar kwam altijd zo snel mogelijk weer terug. Achteraf gezien was het geen al te best idee om altijd voor de snelle comeback te gaan, maar zomaar plooien is veel moeilijker dan je denkt. Maar op een dag draaide ik m'n buraeaustoel naar m'n collega's en zei ik: “'t Is op, 'k ga naar huis.” Zij hadden dit blijkbaar al veel langer dan mij zien aankomen, en lieten me met alle begrip van de wereld rustig vertrekken. En dat is nu bijna een jaar geleden. De maanden die volgden waren zonder twijfel de moeilijkste van allemaal. Ik was heel ongelukkig en iets moest veranderen. En dat iets bleek ikzelf te zijn.
Toekomstplannen
The Silver Lining heeft me langzaamaan terug de nodige motivatie gegeven om te blijven vechten en terug te durven dromen. En om eventjes heel specifiek te zijn, is mijn volgende droom om een wei achter mijn tuin in handen te krijgen en daar een plaats te maken voor mensen met MS. ‘The garden of The Silver Lining’ Een plaats om tot rust te komen, te praten, tips uit te wisselen, interessante workshops te volgen, even helemaal niks te doen, te tuinieren en vooral gewoon te zijn tussen mensen die het helemaal snappen. Ik kreeg op mijn Facebook eens volgend berichtje van een mede lotgenoot en het is intussen zowat mijn levensmoto geworden:
I lied and said I was busy.
I was busy,
but not in a way most people understand.
I was busy taking deeper breaths.
I was busy silencing irrational thoughts.
I was busy calming a racing heart.
I was busy telling myself I am okay.
Sometimes, this is my busy,
and I will not apologize for it.
Dit is exact de manier waarop ik graag wil bezig zijn, in The garden of The Silver Lining met mensen die het “echt” begrijpen om me heen. De weinige energie die me rest, na het zorgen, spelen, knuffelen en vechten met mijn engeltjes, steek ik hier nu in. Ik zal nog vaak om hulp moeten vragen, wat ik echt, maar dan ook echt, niet graag doe maar die wei wordt van mij ... Excuses, van ons en de dag dat dit lukt, dat ik deze plaats kan creëren, zal de dag zijn dat ik eindelijk echt terug rust zal vinden. Dat wordt de dag dat ook mijn niets doen, samen met anderen in de tuin, plots heel waardevol zal zijn. Ik kijk uit naar die dag, and I will not apologize for it.
ALEXANDER
Videoblog The Silver Lining
Sinds de start van The Silver Lining in juli zijn er al verschillende episodes verschenen. Hieronder kan je de eerste video bekijken, maar surf zeker ook naar naar het kanaal op Youtube en 'abonneer' je op het kanaal zodat je steeds op de hoogte blijft van nieuwe video's.