Getuigenis Sven
Ik ben Sven, geboren in 1971, en leef al bijna 20 jaar met MS.
De diagnose MS volgt na enkele rare kronkels
Soms denkt een mens in rare kronkels. Dat overkwam me in het najaar van 1999. Ik voelde mij al een tijdje vermoeid en lusteloos en dacht dat ik misschien wat meer moest sporten. Ik besloot naar het Elizabeth Park aan de basiliek van Koekelberg te lopen. Ik startte, maar heel vreemd, mijn benen kruisten en ik viel bijna op de grond. Misschien was mijn fysieke conditie de laatste tijd te veel achteruitgegaan? Volhouden dus! Maar na een week had ik ondanks mijn inspanningen weinig vooruitgang geboekt.
Twee à drie weken later zat ik wat moe op de bus na een avondje toneel. De bus remde plots en zwenkte uit. Ik lag bijna op de grond. Ook vreemd. Daarbij kreeg ik last van rugpijn. Ik besloot om naar de dokter te gaan: bleek dat mijn rechterbeen 6 mm korter is dan mijn linker. Mijn rugpijn zou wel overgaan als ik hieltjes droeg. Toch niet.
En dan kwam het zware verdict: ik lijd aan MS. De behandeling werd meteen opgestart en aanvankelijk kon ik blijven functioneren en werken. Maar het werd steeds moeilijker, moeizamer en ik worstelde met vele onzekerheden.
Impact op mijn dagelijks leven
Ik moest beginnen nadenken en tellen. Kan ik die afstand nog overbruggen of neem ik een taxi? Hoe geraak ik daar, want ik heb geen wagen? Oeps, ik moet dringend naar het toilet! Gelukkig net op tijd, doch nog voor hoelang? In 2008 zat ik in mijn tweede jaar van mijn opleiding gestalttherapie. Hoe lang kan ik dit blijven volgen? Wanneer is het te zwaar voor de groep? Kan ik klagen in de groep? Kan ik aanpassingen vragen voor het toilet?
Ik stop! Ik breek de opleiding af. Ik concentreer mij op mijn vrienden, op mijn werk en mijn leven in Brussel. Dit was het idee.
En na een tijdje gebeurt het opnieuw. Kan ik naar die tentoonstelling? Wat als ik dringend moet gaan plassen als ik met vrienden op restaurant zit? Kan ik nog naar een toneelstuk dat langer dan anderhalf uur duurt?
En op de koop toe moet ik verhuizen. De trappen van mijn appartement worden mij teveel. Helemaal naar een andere wijk, in een aangepast appartement. Doch ik ken de wijk niet en de rolstoel wordt hoe langer hoe meer mijn metgezel. En mijn nieuwe appartement moet mijn nieuwe veilige haven worden. Ik ga niet meer op stap, ik nodig vrienden uit. Ik merk ieder moet zijn leven doen. Doch ik heb wel goesting, maar de angsten zijn te groot. Hoewel ik thuis ook al eens gevallen ben en gelukkig waren er geburen. Wat voelde ik me zwak en overwoekerd door angst.
En toen heb ik ongelooflijk geluk gehad!
Oplossingen voor de de zaken die ik reeds vaarwel had gezegd
Mijn vrienden bleven mij uit huis halen en vonden allerlei interessante zaken waar ik geen nee tegen kon zeggen. Mijn therapeut zette mij met de rug tegen de muur, niet beseffende dat ik dan tegen de muur stond. Ofwel onderzoek ik mijn angst en aanvaard ik ze ofwel overwoekeren ze me. En zo begreep ik dat ik angst heb om een last te zijn, voor oncontroleerbare zaken, ... Doch ik beken op het einde dat 100% veiligheid, zekerheid, niet bestaat. Dat ik andere mensen nodig heb. Ik kan het niet meer alleen!
En zo zoek ik oplossingen voor de zaken die ik graag doe en die ik reeds vaarwel gezegd had, zoals mijn grote passie: reizen. Vroeger ging ik steeds alleen, maar dit is niet meer mogelijk. Via U Turn vzw is een van mijn grootste passies opnieuw mogelijk. Op avontuurlijke reis door de wereld... . Niet meer alleen, want de moeilijkheden zijn te groot en mijn angst is nog groter, maar een groep waar ieder iedereen helpt. Terug in de tent, terug genieten van de weidse landschappen, de andere cultuur, de verrassingen die elk land in petto heeft.
En ondertussen toch kijken naar de veiligheid, de zekerheid die ik nodig heb. Het ene gaat niet zonder het andere. En dit heel goed wetende dat mijn noden stijgen door de slijtage van de ziekte die MS heet.
